خـــــــــــــــــــــــدا...

چـــــــــی بگــــــــــــــم...

تو هم دیگه منو نمی فهمی...

 من سیگارم;
سوختن حق من است…
ساخته شدم که بسوزم;
هم به درد تنهایی زخم های خود…
هم به غم دوری تو…
من را از آتش جهنم باکی نیست!
که آتش درونم هزار بار داغتر از آتش جهنم است…

نه پیشانی مــــــــטּ به لَــــــــب های تو رسید

نه لیاقت تو به اِحــــــــساس مَــــــטּ

פֿــــــــدا یـــا

بــبــפֿـــــــــش ولـــ ــے
ایــטּ بـــار تــو هـــم مــقـــــــصــرے
بــﮧ چـــﮧ امــیــــــــد

تــا آפֿـــــــــــــر ایــטּ بــازے حــرفـــــــــے نــزدے؟
تــو ڪــﮧ مـیــدونــســتـــے هـــر دوتــــــــا دســتــش پـــــــوچــﮧ...

وفاداری؟ خدا بیامرزتش !

صداقت؟ یادش گرامی باد !

غیرت؟ به احترامش چند لحظه سکوت !

معرفت؟ یابنده پاداش می گیرد !

خدا در قلب کودک فقیریست در کنار منزل حاجی

و حاجی در میان عربها به دنبال خدا.....

 نگذار زخم هایت، تو را به کسی که نیستی تبدیل کند ...

چرا هیچکس به من تسلیت نمی گوید؟

من مرده ام!!!!!

  چه رسم جالبی است !!!

 محبتت را میگذارند پای احتیاجت …

 صداقتت را میگذارند پای سادگیت …

 سکوتت را میگذارند پای نفهمیت …

 نگرانیت را میگذارند پای تنهاییت …

و وفاداریت را پای بی کسیت …

و آنقدر تکرار میکنند که خودت باورت میشود که تنهایی و بیکس و محتاج ...!!!

روزی خواهد رسید که شیطان فریاد می زند آدمی پیدا کنید سجده خواهم کرد.

  خدایا ...!

گاهی تو را بزرگ می بینم و گاهی کوچک ،

این تو نیستی که بزرگ می شوی و کوچک ...

این منم که گاهی نزدیک می شوم و گاه دور ..

ای یکتای بی نهایت من
و ای دلیل گستاخی من بر درگاهت
ای بخشنده توانا که بزرگی و مهربانیت چنان است که بنده بی مقدارت
مدام در حال گستاخی و بی پروایی در محضر توست
بر این رانده شده از درگهت.......
شرم دارم از تو چیزی درخواست کنم
زبان نای گفتن و قلم توان التماس ندارد
تو که خود دانایی بر همه نادانسته ها
مرا بکش به سوی خود
و بگسلان این بند های فلاکت را از من
این بنده ناتوانت دگر نا و توانی ندارد
انچنان معصیت بر دوشم سنگینی دارد
که زانو خم گشته و شانه هایم ترک برداشته اند
و من حتی توان تسبیح تو را ندارم
من نمی توانم سر بر استانت بلند کنم
ای پروردگار من.........

اشکهایم را پذیرا باش

بیقرار یه حس تازه ام

دلتنگم

دلتنگی حس عجیبی است

که گاهی تو را به یادم می آورد

 برگ خزان زده ...

این روزها روزهای جنجال توست

   در میان درختان و باد سرکش

    صدای زمین تو را می خواند

    در انتظار توست...

    مرنج ار بی مهری شاخه های لرزان درختان

 که تاب تو را ندارند

آغوش گرم زمین تورا تنها نخواهد گذاشت

خود را رها کن...

روزگاری در گوشه ای از دفترم نوشته بودم ......
تنهایی را دوست دارم چون بی وفا نیست
تنهایی را دوست دارم چون تجربه اش کرده ام
تنهایی را دوست دارم چون عشق دروغین در آن نیست
تنهایی را دوست دارم چون خدا هم تنهاست
تنهایی را دوست دارم چون در خلوت و تنهاییم
در انتظار خواهم گریست و هیچ کس اشکهایم را نمی بیند

وفا نكردي و كردم، خطا نديدي و ديدم
شكستي و نشكستم، بُريدي و نبريدم

اگر ز خلق ملامت، و گر ز كرده ندامت
كشيدم از تو كشيدم، شنيدم از تو شنيدم

كي ام، شكوفه اشكي كه در هواي تو هر شب
ز چشم ناله شكفتم، به روي شكوه دويدم

مرا نصيب غم آمد، به شادي همه عالم
چرا كه از همه عالم، محبت تو گزيدم

چو شمع خنده نكردي، مگر به روز سياهم
چو بخت جلوه نكردي، مگر ز موي سپيدم

بجز وفا و عنايت، نماند در همه عالم
ندامتي كه نبردم، ملامتي كه نديدم

نبود از تو گريزي چنين كه بار غم دل
ز دست شكوه گرفتم، بدوش ناله كشيدم

جواني ام به سمند شتاب مي شد و از پي
چو گرد در قدم او، دويدم و نرسيدم

به روي بخت ز ديده، ز چهر عمر به گردون
گهي چو اشك نشستم، گهي چو رنگ پريدم

وفا نكردي و كردم، بسر نبردي و بردم
ثبات عهد مرا ديدي اي فروغ اميدم؟

خدایا
گناهانم را نادیده بگیر
همانگونه که دعاهایم را نشنیده می گیری … !

دلم تنهاست
دلگیرم
همش حس میکنم دارم بدون عشق میمیرم

دلم تنهاست
مجبورم
فراموشت کنم حالا که از چشمای تو دورم

تو میدونی
تو خیلی وقته میدونی
نمیفهمی چه بی اندازه بی رحمی

تو میدونی
نفس گیره
هوای بی تو بودن سخت دلگیره

تو میدونی
چقدر شومه
هوای خونه مردی که از روی تو محرومه

تو میدونی
تو خیلی وقته میدونی
نمیفهمی چه بی اندازه بی رحمی

بچه بودم
بادبادکای رنگی
دلخوشی هر روز و هر شبم بود
خبر نداشتم از دل آدما
چه بی بهونه خنده رو لبم بود

کاری به جز اَلک دولَک نداشتم
بچه بودم، به هیچی شک نداشتم

بچه بودم غصه وبالم نبود
هیشکی حریف شور و حالم نبود
بچه که بودم آسمون آبی بود
حتی شبای ابری مهتابی بود
حتی شبای ابری مهتابی بود

بچگی و بچگی و تموم شد
خاطره های خوش رو دست من مُرد
تا اومدم چیزی ازش بفهمم
جوونی اومد اونو با خودش بُرد
بُرد… بُرد

بچه بودم غصه وبالم نبود
هیشکی حریف شور و حالم نبود
بچه که بودم آسمون آبی بود
حتی شبای ابری مهتابی بود
حتی شبای ابری مهتابی بود